100cols etappe 19: van Audressein naar Massat (25 augustus)
Het was een drie-cols-dag vandaag. De Col de la Core, Col de Latrape en de Col d'Agnes besloegen samen zo'n 2300 hoogtemeters. Gezien de weersvoorspelling en mijn rechter hinkepoot leek me dat voldoende. Direct na Massat, waar we nu zitten en waar de regen heftig op de tent tekeer gaat, begint een heel steil en naar ding. Die pak ik dan liever aan het begin van de dag van morgen, als die regen tenminste stopt. Drie weer-apps verschillen met elkaar van mening. We zullen zien.
Terug naar vandaag. Ik fiets geduldig in en begin aan de eerste col in half bewolkt weer. Hij is goed te doen en geeft op de top een prachtig zicht op de Pyreneeën en uitlopers. Na de afdaling volgt een mooie aanloop, langs een paar prachtig heldere bergstromen, naar de Latrape, die toch weer gemeen steile stukjes bevat, wat mijn rechterbeen weer niet waardeert.
Als ik op de top aankom is het nog droog en ik doe een kopje koffie en 'gateau au chocola' in het hotel-restaurant. Aan een ander tafeltje zitten drie Amerikanen, zonder regenjackjes, zich zorgen te maken. Zij fietsen in omgekeerde richting en moeten de Col de la Core nog op. Maar het begint te regenen en dat zint ze niet. Een van de mannen vraagt mij, serieus: " how do you plan around these thunderstorms"? Ik moet hem antwoorden dat je dat alleen kan als je vanacht hier blijft slapen. De baas vertelt ze dat ze geluk hebben omdat het aan hun kant van de berg minder hard zal regenen, dan waar ik naartoe ga. Ik verzoen mij met mijn lot, trek mijn regenjasje aan en vertrek naar de laatste col, de Agnes. Het ding is meer dan 10 kilometer lang en blijkt nog een paar verrassend steile passages te hebben, als ik mij een weg in de mist baan, letterlijk. De laatste kilometers is het zicht niet meer dan 25 meter. Gelukkig blijf je warm als je klimt, maar ook dat houdt een keer op. In de afdaling pas ik de geleerde mentale trucs toe: glimlachen en zingen en vrolijk doen. Het blijkt, dat je dat niet alleen doet als vrolijk bént, maar dat je er omgekeerd ook vrolijk van wórdt. Ik doe dus als Gene Kelly en zing en fluit uit volle borst ' I'm singing in the rain' (jongeren onder ons even Googlen). Zie je het voor je? Met een bevroren glimlach, verkrampte handen en gerimpelde vingers van het water, kom ik in Massat aan. Ook aan zo'n heerlijk dagje buitenspelen komt helaas een einde. Morgen verder?
Als ik op de top aankom is het nog droog en ik doe een kopje koffie en 'gateau au chocola' in het hotel-restaurant. Aan een ander tafeltje zitten drie Amerikanen, zonder regenjackjes, zich zorgen te maken. Zij fietsen in omgekeerde richting en moeten de Col de la Core nog op. Maar het begint te regenen en dat zint ze niet. Een van de mannen vraagt mij, serieus: " how do you plan around these thunderstorms"? Ik moet hem antwoorden dat je dat alleen kan als je vanacht hier blijft slapen. De baas vertelt ze dat ze geluk hebben omdat het aan hun kant van de berg minder hard zal regenen, dan waar ik naartoe ga. Ik verzoen mij met mijn lot, trek mijn regenjasje aan en vertrek naar de laatste col, de Agnes. Het ding is meer dan 10 kilometer lang en blijkt nog een paar verrassend steile passages te hebben, als ik mij een weg in de mist baan, letterlijk. De laatste kilometers is het zicht niet meer dan 25 meter. Gelukkig blijf je warm als je klimt, maar ook dat houdt een keer op. In de afdaling pas ik de geleerde mentale trucs toe: glimlachen en zingen en vrolijk doen. Het blijkt, dat je dat niet alleen doet als vrolijk bént, maar dat je er omgekeerd ook vrolijk van wórdt. Ik doe dus als Gene Kelly en zing en fluit uit volle borst ' I'm singing in the rain' (jongeren onder ons even Googlen). Zie je het voor je? Met een bevroren glimlach, verkrampte handen en gerimpelde vingers van het water, kom ik in Massat aan. Ook aan zo'n heerlijk dagje buitenspelen komt helaas een einde. Morgen verder?
83,14km, rijtijd 5:40:04, hms 2.272, norm. power 159, 2849 Kcal.
- Col de la Core (37)
- Col de Latrape (38)
- Col d'Agnes (39)
Reacties
Een reactie posten